معماری پایدار

از دغدغه های مهم نخستین حامیان محیط زیست که به طور جدی در دهه ی 60 شروع به کار نمودند حفظ محیط زیست از ضایعات صنعتی، هماهنگی مصنوعات ساخته شده با طبیعت و حفظ تعادل اکولوژی بوده است. نام گذاری روزی به خاطر زمین با عنوان (روز زمین) درسال 1970 حادثه ی مهمی بود که در تاریخ جنبش های سبز به وقوع پیوست.این رویداد تاریخی باعث شد تا نگرانی های اکولوژیک که در دهه ی 60 مطرح شده بود پررنگ تر شود. این امر بویژه، در زمانیکه منابع سوخت فسیلی خاورمیانه کاهش و قیمت آن به طرز قابل ملاحظه ای افزایش یافت،اهمیت ویژه ای پیدا کرد.

 واژه توسعه پایدار از اواسط دهه 70 میلادی و پس از بحران نفتی سال 1973 ، بسیار به کار رفته است. که نقطه اوج این بحث ها، درسال 1992 به کنفرانس جهانی توسعه پایدار، معروف به “اجلاس زمین” در شهر (ریودوژانیرو) برزیل انجامید که بعدها به اجلاس ”ریو“ مشهور شد و در آن قطعنامه هایی برای ارائه راه بردهایی در جهت توسعه پایدار کشورهای جهان صادر گردید.

تعریف پایداری:

«طراحی پایدار نوعی از طراحی است که قصد دارد به نیازهای امروز بدون آسیب رساندن به منابع نسل های آینده پاسخ دهد.در طراحی پایدار باید به پایداری اجتماعی و اقتصادی  به اندازه مصرف انرژی و تأثیر محیطی ساختمان ها و شهرها اهمیت داده شود.»(پروین السادات سجادی قائم مقامی،شهرام پوردیهیمی،اسماعیل ضرغامی،

معماری پایدار راه حلی اقتصادی برای کنترل و رشد محیط زیست با ساخت و ساز می باشد.

طراحی پایدار:

• نوعی شیوه ی طراحی ساختمان است که از نظر انرژی،بهداشت،و اسایش کارامد بوده و در کاربرد انعطاف پذیر و در نهایت طراحی و ساخت بنا برای مدت زمان نامحدود انجام شده باشد.
• ساختمان پایدار:نوعی خلاقیت و مدیریت سلامت ساختمان است که بر پایه ی منابع کارامد و اصول اکولوژیکی به وجود می اید.
• مصالح پایدار:مصالح و جزییات تولید شده ای که با در نظر گرفتن سلامت،دوام و استفاده ی مفید از منابع ساخته می شوند و کمترین شاخص های محیطی و بیشترین قابلیت بازیافت را دارند.
• مصالح سالم:مصالح ساختمانی طبیعی از دیگر مصالح ساختمانی سالم تر هستند.مسیله ان است که نبود کارایی فنی مصالح ارگانیک اغلب در انتخاب فراورده های تولیدی توسط معماران تاثیر می گذارد.اگرچه مصالح سنتی تا حدی به علت کارایی و شکل دهی ضعیف مورد غفلت واقع شده اند اما اغلب به عنوان نتیجه ای از سلامت قطعی شان دوباره مورد توجه قرار میگیرند.

فناوری کلید معماری سبزاینده را در تصرف خود نگاه داشته است.سه عامل اساسی در متمایز کردن دنیای جدید از نظر طراحی و ساخت وجود دارد:

-استفاده از زیست بوم به عنوان یک سیستم

-توسعه اهداف پایداری در انسوی موضوع بقاء انرژی

-تاثیر متقابل ببن مردم،فضا و فناوری در یک الگوی پایدار

اصول ساختمانی برای طراحی پایدار:

• کاربرد اصول سبز از اغاز:اصول سبز باید از همان ابتدا لحاظ شوند اگر فناوری های پایدار در پایان اضافه شوند هزینه های ساختمان بیشتر خواهد شد.
• دسترسی به حداکثر نور افتاب و تهویه ی طبیعی:ساختمان های سبز انهایی هستند که در پلان خیلی عمیق،در ارتفاع خیلی بلند،و در شکل خیلی بس قاعده نیستند.ترکیب طبقاتی ساختمانی باریک و حیاط مرکزی می تواند دسترسی به نور روز را افزایش داده و مصرف انرژی را از طریق تهویه به کمک اثر دودکش کاهش دهد.
• طراحی برای سادگی بهره برداری:ساختمان های بسیار پیچیده برای زمان طولانی سازگار نیستند.وسایل سرویس دهی و کنترل کاربر در محیط داخلی بسیار قابل توجه است.
• طراحی برای عمر طولانی:کیفیت پایین ساختمان می تواند یک هزینه ی عمومی را بر نسل های اینده تحمیل کند.ساختمان های با طول عمر زیاد و تعمیر و نگهداری کم ممکن است در ابتدا هزینه های زیادی داشته باشند اما در طول عمر خود یک سرمایه گذاری عاقلانه به حساب می ایند.این ساختمان ها با طول عمر زیاد انرژی و زباله ی ناشی از تخریب انها را ذخیره میکنند.
• استفاده ی حداکثر از انرژی تجدید پذیر:لازم است که دسترسی حداکثر به انرژی تجدید پذیر (خورشید،باد،و شاید زمین گرمایی)فراهم اید.ساختمان ها باید نه فقط ازنظر انرژی خود کفا باشندبلکه صادر کننده ی انرژی نیز به شمار ایند.
• قابلیت جایگزینی:از انجا که ساختمان ها سرانجام در جزء یا کل تخریب خواهند شدلازم است امکان بهبود یا جایگزینی یک جزء یا کل سیستم وجود داشته باشد.مصالح ساختمانی باید به اسانی قابل جایگزینی باشند ساختمان انعطاف پذیر از ساختمان های یک پارچه اسانتر باز سازی میشوند.

اهداف معماری پایدار:

-اهدف کلی ساختمان های پایدار

1. بهره برداری مناسب از منابع و انرژی
2. جلوگیری از آلودگی هوا
3. مطابقت با محیط

اهمیت دادن به زندگی انسان ها و حفظ و نگهداری از ان در حال و اینده،کاربرد مصالحی که چه در هنگام تولید و یا کاربری و حتی تخریب با محیط خود همگن و پایدار باشند،حداقل استفاده از انرژی های سوختی و حداکثر به کارگیری انرژی های طبیعی،حداقل تخریب محیط زیست،بهبود فیزیکی و روانی زندگی انسان ها و کلیه ی موجودات زنده،هماهنگی با محیط طبیعی.

هدف از طراحی این ساختمان ها کاهش اسیب بر روی محیط،منابع انرژی و طبیعت است.