معماری پایدار در واقع اقداماتی است که امروز انجام می‌شوند تا از بروز پیامدهای منفی برای نسل آینده جلوگیری شود و همچنین راه حلی اقتصادی برای کنترل و رشد محیط زیست با ساخت و ساز می باشد. از دغدغه‌های مهم نخستین حامیان محیط زیست که به طور جدی در دهه‌ی 60 شروع به کار نمودند، حفظ محیط زیست از ضایعات صنعتی، هماهنگی مصنوعات ساخته شده با طبیعت و حفظ تعادل اکولوژی بوده است.
نام‌گذاری روزی به خاطر زمین با عنوان (روز زمین) درسال 1970 حادثه‌ی مهمی بود که در تاریخ جنبش‌های سبز به وقوع پیوست. این رویداد تاریخی باعث شد تا نگرانی‌های اکولوژیک که در دهه‌ی 60 مطرح شده بود پررنگ‌تر شود. این امر به‌ویژه، در زمانی که منابع سوخت فسیلی خاورمیانه کاهش و قیمت آن به طرز قابل ملاحظه ای افزایش یافت، اهمیت ویژه‌ای پیدا کرد.
واژه توسعه پایدار از اواسط دهه 70 میلادی و پس از بحران نفتی سال 1973 ، بسیار به‌کار رفته است. که نقطه اوج این بحث‌ها، درسال 1992 به کنفرانس جهانی توسعه پایدار، معروف به “اجلاس زمین” در شهر (ریودوژانیرو) برزیل انجامید که بعدها به اجلاس ”ریو“ مشهور شد و در آن قطعنامه‌هایی برای ارائه راه‌بردهایی در جهت توسعه پایدار کشورهای جهان صادر گردید.
طراحی پایدار نوعی از طراحی است که قصد دارد به نیازهای امروز بدون آسیب رساندن به منابع نسل های آینده پاسخ دهد. در طراحی پایدار باید به پایداری اجتماعی و اقتصادی به اندازه مصرف انرژی و تأثیر محیطی ساختمان‌ها و شهرها اهمیت داده شود.
نوعی شیوه‌ی طراحی ساختمان است که از نظر انرژی، بهداشت و اسایش کارآمد بوده و در کاربرد انعطاف پذیر و در نهایت طراحی و ساخت بنا برای مدت زمان نامحدود انجام شده باشد.
ساختمان پایدار: نوعی خلاقیت و مدیریت سلامت ساختمان است که بر پایه ی منابع کارآمد و اصول اکولوژیکی به وجود می‌آید.
مصالح پایدار: مصالح و جزئیات تولید شده‌ای که با در نظر گرفتن سلامت،دوام و استفاده‌ی مفید از منابع ساخته می شوند و کمترین شاخص‌های محیطی و بیشترین قابلیت بازیافت را دارند.
مصالح سالم: مصالح ساختمانی طبیعی از دیگر مصالح ساختمانی سالم‌تر هستند.مسئله آن است که نبود کارایی فنی مصالح ارگانیک اغلب در انتخاب فرآورده‌های تولیدی توسط معماران تاثیر می گذارد. اگرچه مصالح سنتی تا حدی به علت کارایی و شکل‌دهی ضعیف مورد غفلت واقع شده‌اند اما اغلب به عنوان نتیجه‌ای از سلامت قطعی‌شان دوباره مورد توجه قرار می‌گیرند.
فناوری کلید معماری سبز آینده را در تصرف خود نگاه داشته است.سه عامل اساسی در متمایز کردن دنیای جدید از نظر طراحی و ساخت وجود دارد:
-استفاده از زیست‌بوم به عنوان یک سیستم
-توسعه اهداف پایداری در آن‌سوی موضوع بقاء انرژی
-تاثیر متقابل ببن مردم،فضا و فناوری در یک الگوی پایدار
اصول ساختمانی برای طراحی پایدار
هدف از طراحی این ساختمان ها کاهش آسیب بر روی محیط،منابع انرژی و طبیعت است.
کاربرد اصول سبز از آغاز: اصول سبز باید از همان ابتدا لحاظ شوند اگر فناوری‌های پایدار در پایان اضافه شوند هزینه‌های ساختمان بیشتر خواهد شد.
دسترسی به حداکثر نور آفتاب و تهویه‌ی طبیعی: ساختمان‌های سبز آن‌هایی هستند که در پلان خیلی عمیق،در ارتفاع خیلی بلند و در شکل خیلی بس قاعده نیستند.ترکیب طبقاتی ساختمانی باریک و حیاط مرکزی می‌تواند دسترسی به نور روز را افزایش داده و مصرف انرژی را از طریق تهویه به کمک اثر دودکش کاهش دهد.
طراحی برای سادگی بهره‌برداری: ساختمان‌های بسیار پیچیده برای زمان طولانی سازگار نیستند.وسایل سرویس دهی و کنترل کاربر در محیط داخلی بسیار قابل توجه است.
طراحی برای عمر طولانی: کیفیت پایین ساختمان می‌تواند یک هزینه‌ی عمومی را بر نسل‌های آینده تحمیل کند. ساختمان‌هایی با طول عمر زیاد و تعمیر و نگهداری کم ممکن است در ابتدا هزینه‌های زیادی داشته باشند اما در طول عمر خود یک سرمایه گذاری عاقلانه به حساب می‌آیند.این ساختمان‌ها با طول عمر زیاد انرژی و زباله‌ی ناشی از تخریب آن‌ها را ذخیره می‌کنند.
استفاده‌ی حداکثر از انرژی تجدید پذیر: لازم است که دسترسی حداکثر به انرژی تجدید‌پذیر (خورشید،باد و شاید زمین گرمایی)فراهم آید.ساختمان‌ها باید نه فقط از نظر انرژی خودکفا باشند ،بلکه صادر کننده‌ی انرژی نیز به شمار آیند.
قابلیت جایگزینی: از آنجا که ساختمان‌ها سرانجام در جزء یا کل تخریب خواهند شد ،لازم است امکان بهبود یا جایگزینی یک جزء یا کل سیستم وجود داشته باشد. مصالح ساختمانی باید به آسانی قابل جایگزینی باشند. ساختمان انعطاف پذیر از ساختمان‌های یک پارچه آسان‌تر بازسازی می‌شوند.
اهداف معماری پایدار
بهره‌برداری مناسب از منابع و انرژی
جلوگیری از آلودگی هوا
مطابقت با محیط
اهمیت دادن به زندگی انسان‌ها و حفظ و نگهداری از آن در حال و آینده، کاربرد مصالحی که چه در هنگام تولید و یا کاربری و حتی تخریب با محیط خود همگن و پایدار باشند، حداقل استفاده از انرژی های سوختی و حداکثر به کارگیری انرژی‌های طبیعی، حداقل تخریب محیط زیست، بهبود فیزیکی و روانی زندگی انسان‌ها و کلیه‌ی موجودات زنده،هماهنگی با محیط طبیعی.
